Upa­dłość kon­su­menc­ka a ali­men­ty

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Uchwa­ła peł­ne­go skła­du Izby Cywil­nej Sądu Naj­wyż­sze­go z dnia 25 kwiet­nia 2024 r. (sygn. akt III CZP 25/22) — potwier­dze­nie dotych­cza­so­we­go orzecz­nic­twa w spra­wach fran­ko­wych

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Przy­go­tuj się na imple­men­ta­cję prze­pi­sów dyrek­ty­wy NIS II

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Upa­dłość kon­su­menc­ka a mają­tek mał­żeń­ski

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Czy war­to zabez­pie­czyć swój inte­res wyso­ki­mi kara­mi umow­ny­mi?

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Roz­wód z okre­su pan­de­mii może oka­zać się nie­waż­ny

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Szan­se pośred­ni­ka w obro­cie nie­ru­cho­mo­ścia­mi na zasą­dze­nie wyna­gro­dze­nia w przy­pad­ku nie­za­cho­wa­nia for­my zawar­cia umo­wy pośred­nic­twa

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Posta­no­wie­nie umow­ne odno­szą­ce się do kur­su nego­cjo­wa­ne­go nie wyłą­cza moż­li­wo­ści uzna­nia umo­wy kre­dy­to­wej za nie­waż­ną

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Wola kon­su­men­ta decy­du­ją­ca dla stwier­dze­nia nie­waż­no­ści umo­wy

Sko­rzy­sta­nie z sys­te­mu ochro­ny przed sto­so­wa­niem nie­uczci­wych posta­no­wień tzw. „umów fran­ko­wych”, któ­ry na korzyść kon­su­men­ta wpro­wa­dza Dyrek­ty­wa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r. w spra­wie nie­uczci­wych warun­ków w umo­wach kon­su­menc­kich („Dyrek­ty­wa”) nie jest obo­wiąz­ko­we i zale­ży od woli kon­su­men­ta.

Pole­mi­ka z argu­men­ta­cją Mil­len­nium pod­no­szo­ną w odpo­wie­dziach na pozwy fran­ko­we

Głów­ną linią obro­ny Ban­ku Mil­len­nium S.A. („Mil­len­nium”) jest teza, że kre­dy­to­bior­ca fran­ko­wy od począt­ku zacią­gnię­cia zobo­wią­za­nia kre­dy­to­we­go ma moż­li­wość spła­ca­nia go w walu­cie obcej. Wyni­ka to zda­niem Mil­len­nium z § 8 ust. 4 regu­la­mi­nu sta­no­wią­ce­go załącz­nik do umo­wy kre­dy­to­wej („Regu­la­min”), o nastę­pu­ją­cej tre­ści: „W przy­pad­ku kre­dy­tu w walu­cie obcej Kre­dy­to­bior­ca może zastrzec w umo­wie kre­dy­tu, iż Bank będzie pobie­rał ratę spła­ty z rachun­ku w walu­cie, do jakiej kre­dyt jest indek­so­wa­ny, o ile ten rachu­nek jest dostęp­ny w aktu­al­nej, ofer­cie Ban­ku”. Sko­ro zatem kre­dy­to­bior­ca spła­ca swo­je zobo­wią­za­nie w zło­tów­kach z zasto­so­wa­niem prze­li­cze­nia na fran­ki szwaj­car­skie po kur­sie z tabe­li ban­ku, to zgod­nie z tą kon­cep­cją, jest to „wyłącz­nie jego wina”.